Przestrzeń oraz kostiumy.
Projekt studencki w pracowni prof. Marcina Jarnuszkiewicza.
Założenia:
Przestrzeń oraz kostium o jakości aestetycznej, które pozwolą stworzyć nie tyle świat odrażający, ale pozbawiony wartości i pojawienie się wartości wykluczający.
Opis scenografii:
Wyjściową inspiracją były dla mnie amatorskie fotografie robione aparatem cyfrowym – zdjęcia z wakacji i imprez, fotografie przedmiotów wystawianych na internetowych aukcjach itp. Czyli: przypadkowe, nieciekawe, ułomne kadry, „ucinane”, niemieszczące się w kadrze postacie, przestrzeń ukazywana w sposób fragmentaryczny i przypadkowy, rozświetlająca wszystko lampa błyskowa.
W celu przełożenia wstępnych założeń wewnątrz ramy scenicznej zbudowana jest kolejna „ramka” – kadr – która „ucina” nogi postaci na pierwszym planie i „zasłania” umieszczone z boków sceny elementy dekoracji. Żeby zaburzyć perspektywę stosuję podłogę pochyloną w kierunku widowni oraz ściany ustawione pod kątem – sugerujące przypadkowość widzianego fragmentu pomieszczenia. Ściany wykonane są z surowych płyt karton-gipsowych, których biel (źle widziana w teatralnych dekoracjach) przyjmuje i odbija światło odbierając postaciom „sceniczną” ekspozycję. Wykorzystuję przedmioty, które albo są rzeczywistymi zdezelowanymi „gratami” (np. motorynka) albo tandetnie wykonaną butaforą (nagrobek) i łączę je z projekcjami – fotografiami realnych przestrzeni w celu uzyskania wzajemnie obnażającego tandetność kontrastu.
W celu przełożenia wstępnych założeń wewnątrz ramy scenicznej zbudowana jest kolejna „ramka” – kadr – która „ucina” nogi postaci na pierwszym planie i „zasłania” umieszczone z boków sceny elementy dekoracji. Żeby zaburzyć perspektywę stosuję podłogę pochyloną w kierunku widowni oraz ściany ustawione pod kątem – sugerujące przypadkowość widzianego fragmentu pomieszczenia. Ściany wykonane są z surowych płyt karton-gipsowych, których biel (źle widziana w teatralnych dekoracjach) przyjmuje i odbija światło odbierając postaciom „sceniczną” ekspozycję. Wykorzystuję przedmioty, które albo są rzeczywistymi zdezelowanymi „gratami” (np. motorynka) albo tandetnie wykonaną butaforą (nagrobek) i łączę je z projekcjami – fotografiami realnych przestrzeni w celu uzyskania wzajemnie obnażającego tandetność kontrastu.
