BLADE RUNNER
Dyplom licencjacki
Pracownia prof. Marcina Jarnuszkiewicza
Dyplom licencjacki
Pracownia prof. Marcina Jarnuszkiewicza
Nagroda im. Józefa Szajny, 2011 r
1. narzędzie narracji przestrzennej umożliwiające realizację struktury filmowej na scenie;
2. techniczne i technologiczne możliwości sceny oraz konwencja teatru realistycznego w służbie spektaklu w poetyce science-fiction;
3. odpowiednia dla fabuły estetyka zdehumanizowanego, transgresywnego świata przyszłości.
ROZWIĄZANIA
1. podstawę dekoracji stanowi pejzaż - realny - iluzorycznie kreowany fragment miasta przyszłości.
Jego elementy (przęsła, mosty, budynki) są fizycznie mniejsze im dalej od widowni się znajdują. Ostatni plan ginie wśród dymu, zza którego przeświecają coraz mniejsze światełka. Podobnie rzecz ma się z pionami. U góry słupy budynków znikają wśród aluminiowych przęseł, mgły i świateł. Dół w trakcie spektaklu odsłania kolejne swoje poziomy.
Jego elementy (przęsła, mosty, budynki) są fizycznie mniejsze im dalej od widowni się znajdują. Ostatni plan ginie wśród dymu, zza którego przeświecają coraz mniejsze światełka. Podobnie rzecz ma się z pionami. U góry słupy budynków znikają wśród aluminiowych przęseł, mgły i świateł. Dół w trakcie spektaklu odsłania kolejne swoje poziomy.
Lokacje poszczególnych scen wykorzystują zastany krajobraz - wyłaniają się, odsłaniają, modyfikują.
To rozwiązanie umożliwia charakterystyczne dla filmu "podążanie" za bohaterem - może on nieustannie przebywać na scenie, podczas gdy zmienia się przestrzeń wokół niego - wyłaniają kolejne miejsca akcji.
2. założeniem poetyki science-fiction jest programowanie świata fikcyjnego w taki sposób, by rządził się zasadami prawdopodobieństwa. Ukazanie nierealistycznych mechanizmów i obyczajowości, w obrębie których możliwe będą sytuacje realistyczne.
Widok miasta, który w odbiorze jest kompletny i zastany - pozbawiony umowności - iluzoryczny. Kolejne, komplementarne lokacje wynikają bezpośrednio z jego struktury. Nawiązania do współczesnych nam czasów - loga istniejących firm, współczesne militaria jako elementy potoczne (demobil), bliskie nam materiały, kalki wyobrażeń na temat przyszłości.
Widok miasta, który w odbiorze jest kompletny i zastany - pozbawiony umowności - iluzoryczny. Kolejne, komplementarne lokacje wynikają bezpośrednio z jego struktury. Nawiązania do współczesnych nam czasów - loga istniejących firm, współczesne militaria jako elementy potoczne (demobil), bliskie nam materiały, kalki wyobrażeń na temat przyszłości.
Wykorzystanie mechanizmów teatralnych w celu powołania do życia wynalazków przyszłości - mosty oświetleniowe z tzw. ruchomymi głowami, które istnieją jako oświetlenie przestrzeni miasta; zapadnie sugerujące ruchomą wielopoziomowość; projekcje reklamowe na ścianach budynków i funkcjonujące na zasadzie windowsowych tapet ściany wnętrz; wynalazki przyszłości.
3. estetyka świata przyszłości - opowieść o człowieczeństwie z perspektywy pytania: co odróżnia człowieka od maszyny?
Tragedia antyczna - dążenia postaci skupiają się na uniknięciu ciążącego nad nimi fatum. Grupa androidów dąży do spotkania ze swoim stwórcą w celu uzyskania nieśmiertelności.
Dehumanizacja przejawiająca się zarówno w samym mieście (nieprzyjazna człowiekowi przestrzeń, tandetne wideotapety - pozbawione charakteru fantomy krajobrazów, reklamy - loga wyświetlane z prędkością wykluczającą świadomy odbiór) jak i w detalach kostiumów (ubrania - zbroje, mundury nieprzychylne kontaktowi, podkreślające potencjalną agresję otoczenia; eksponowana cielesność, tatuaże o motywach wanitatywnych lub akcentujące seksualne aspekty ciała).
Nieożywione androidy wzorowane na hiperrealistycznych rzeźbach Johna de Andrei - nagie, martwe ciała w naturalnych, ludzkich pozach.
Projekt został przygotowany na scenę Teatru Narodowego, z uwzględnieniem jej możliwości technicznych.
KOSTIUMY
